آغاز اشعار کتاب دیوان زاهد - جلد اول
الهی
الهی به ذات جهان داریت
به هر یک صفات خداوندیت
بنازم خداوند خلاق پاک
برآمیخت آب با تیره خاک
زخاکم برانگیخت که دانا شوم
به ذات خداوند گویا شوم
ای وجود تو ذات هر موجود
بود و بودن تو خواهد بود
عرشیان را به پاکی یاد کنی
فرشیان را بشر داد کنی
صانع هر سیاه و سفید تویی
در میان صحنه نقشبند تویی
صحنه ساز خدای لم یزلی
صانع کهکشان بی ازلی
صانع هر بلند و پست تویی
جز وجود تو نیست و هست تویی
نقشبند وجود هر موجود
صحنه ساز جهان عالم جود
پیش تو عاشقان قدوسی
سبقت آرند رسند به پا بوسی
عرش خود داده روی آب قرار
آب را داده روی خاک فرار
عرشیان را گشوده ای تو جبین
زان نهادند سر به خاک زمین
خاک فرسوده گشت به حکمت تو
نطق گوی جهان حکمت تو
مشت خاک مرا چه بود نظر
روح تو از میان کرد گذر
سرشت من روح تو آشناست
زان عهد و پیمان ما پابجاست
چرا روح با خاکم آمیخته شد
توانم نبود و روانم سوخته شد
کجا قطره را نام باران نهند
مگر جمع شوند قطره دریا نهند
عقل ما جمله واله ای پاکت
من نشانم نشانم از ذاتت
ظاهر از امر تو جهان آمد
خاکیان جان گرفت به سان آمد
ما که اثبات ذات توحیدیم
خدمت آرنده پای او دینیم
تو نهانی با من و من نهان در ذات تو
جان نهان در جسم جسم نهان در ذات تو
خاک ناچیزم چه سازم از برت
خاک بازی می کنم با سردرت
بهر ناچیزم بده چیزم خدا
از درت تا رو سفید خیزم خدا
عقل و جان را گرد ذاتت راه نیست
زاهدی را در بساط جز آه نیست