از شرم و گناه

از شرم و گناه
راه گم کردم چه باشد گر به راه آری مرا
رحمتی بر من کنی و اندر پناه آری مرا
شد جهان در چشم من چون چاه تاریک از فروغ
چشم آ« دارم که بر بالای چاه آری مرا
دفتری گر دارم آ« ساعت که گویی باز کن
از خجالت پیش خود در آه آه آری مرا
زمان از شرم و تقصیری که کردم در عمل
همچو کشتی ز آب چشم اندر شنا آری مرا
هر حدیث من به قدر جرم من خواهی نوشت
همچو روی نامه با روی سیاه آری مرا
بندگی گر زین هدف باشد که کرده زاهدی
آه از آن ساعت پیش تخت شاه آری مرا