دل با خدا

دل با خدا
سر خجلت به در خالق منّان می کرد
ز قصور عملش عذر شتابان می کرد
دل وامانده نکر حالت دیرینه بیافت
سر جبران برآورد چه طوفان می کرد
زلف مشکین بگسترده چو سایه به تراب
دو از آن اختر خود زر افشان می کرد
کاتبان دست به قلم برده و العف بنگاشت
جلوه ذوق از آن قرص نمایان می کرد
سر شوریده چو از بوسه جانان برخاست
به ثنا آمد و یاد از گل و ریحان می کرد
عهد کردم به زمان همچو شمع افروزم من
وی که پروانه نبود بال و پر افشان می کرد
سر برم گر به غمش حالت نقصان گیرم
شایدم دلبر ما یاد زمستان می کرد
دل نهم کی ببرت ای گل فرخنده زمان
در قفس مانده نگر بلبلم افغان می کرد
چاک شد سینه ام از مهر تو ای چاره مگر
زاهدی را همه شب عشق تو مهمان می کرد