محمد عربی

محمد عربی
محمد عربی سید و رسول و نبی
بگفت در فتح مکه علیست وصی و ولی
چنان داد پایه همت به فردش
نمود در هر دو عالم سربلندش
ثنا خوان محمد کبریا شد
محمد شافی روز جزا شد
چه گوشم من ثنای او خدا گفت
که نام اوست با نام خدا جفت
چو احمد سید صادق امینی
جهانی رحمت العالمینی
محمد صادق الوحی و امین است
سزای صدر و بدر و آفرین است
محمد آفرینش را نشان شد
که سر از هر دری از آسمان شد
خداوندا دلم را شعله پرداز
چنان بر عیب خویشم دیده کن باز
چنان نزدیک خویشم کن یگانه
که از خود دور مانم جاودانه
خدا بر عیب خویشم دیده کن باز
که عیب دیگران را کم کنم باز
محمد راز گوی کبریائی
دورنش پر ز اسرار الهی
که اوست محرم ترین کسی خدا را
به گنج رحمت بی انتها را
به عنصر گوهر درج نبوت
به معنی اختر برج فتوفت
ازین طینت که ماندم پای در گل
روانم کن بسوی عالم دل
محمد بهترین پیشبینان
تمنای درون شب نشینان
جهان را تا نیارد فتبه در زیر
به بازوی طریقت داد شمشیر
ز فضلش هر دو عالم گشت روشن
ز فیضش خاک آدم گشت گلشن
به نورش شد هویدا هر دو عالم
زمین و آسمان شد جای آدم
خداوندا که جان را فطرت آموخت
محمد را به نور خود بر افروخت
در این راه انبیاء ساربانند
دلیل و رهنمای کاروانند
میان انبیا را نور پاک کیست
بگو تو، آخرین انبیا کیست
الهی به حق خداوندیت
به اوصاف بی مثل و مانندیت
خداوندا بدان والا و عزّت
خداوندا بدان شرف و حرمت
که بشکسته دل از کاروانیم
به کلبه زاهدیم و ساربانیم