پروانه ام
به زیر خنجر مژگان چشم نابش باد
به یار پیاله تو ساقی که سرمه نازش باد
بیا پیاله زنیم در کنار خواجه ی مان
بها نمی طلبد ورنه جان فدایش باد
بدون پرده تماشای شمع روا باشد
اگر طمع ببری پروانه در طوافش باد
به دیده می نهد هر عاشقی غبار غمش
وگرنه زاهد دل خسته خاکسارش باد