صفایم

صفایم
خجالت می کشم ای گل به رویت چشم بگشایم
اگر اذن است چو بلبل ز شوقت برفعان آیم
میسّر باشدم روزی ز رویت کام بستانم
از آن گیسوی صد شانه پریشان نمایم
دلی بشکسته می داند که غم چند عالمی دارد
پریشانی بگرداند ز دل آن صوت خوش نمایم
هزاران فتنه می بارد ز تیغ کج مدارت یار
مگر چه دل کند پاره ز ما آن طاق کسرایم
شبی را خون جگر کردم ز آهم تا سحر کردم
بیا تا دور تو گردم ز ما بشنو نوایم
خدا را زین نظر گیرم تو را چون جان ببر گیرم
میسّر کی شود میرم ز آن گیرم صفایم
مرا از خود جدا کردی ز عشقت بینوا کردی
نه عاشق بودم و معشوق مگو بود از هوایم
چو بلبل می کنم افغان ز آن گلزار گم گشته
مگر گل رو کند بر ما شود تا رونمایم
اگر آن بهای گوهر چو تو در حواله گردد
ز درون زبانه آرم به تو بنگرم همایم
غم دهر را نخورم همه  دوستان بردم
همه شب چو شمع سوزم نشود که تا پر آیم
در آمد آتش عشق ز آن بسوخت جان و تنم
کجاست صحبت زاهد نبودی بیمارم